De eerste twee weken liet Martin hem met rust. Hij had hem aangesproken in een park in Rotterdam, waar Gabriël op een bankje zat. Hij had grijzig haar, zou Gabriël later aan de politie vertellen, en een dikke snor die wat verkleurd was door het roken van sigaren. Gabriël schatte hem op een jaar of vijftig. Hij had een dikke buik en om zijn pols droeg hij een gouden horloge.

Martin zag meteen dat het niet goed ging met Gabriël. Hij wilde hem wel helpen, zei hij. Na een maaltijd bij de McDonalds reden ze naar zijn huis in Amsterdam. “Vanaf nu is dit ook jouw huis”, zei hij toen hij de deur voor Gabriël openhield. Aan het huis grensde een hok, dat alleen via de woning te bereiken was, je moest dan een klein trapje af. In het hok lag een matras op de grond. Er was ook een douche en een wc.

Het zou tweeëneenhalf jaar duren voordat Gabriël uit het huis van Martin kon ontsnappen. Daarna duurde het nog eens drie jaar voordat hij durfde te vertellen wat daarbinnen was gebeurd.

Wij ontmoeten Gabriël voor het eerst in de lente van 2017, op het station in Eindhoven. We drinken koffie en praten uitgebreid over Wilders, de kledingindustrie in Bangladesh en zijn liefde voor het Friese landschap. Gabriël is zacht en beleefd, en spreekt vlekkeloos Nederlands. Soms schieten zijn ogen heen en weer. Zijn voeten tikken zenuwachtig op de grond, de aangeboden koekjes raakt hij niet aan.