Suzanne Rohde stond aan de wieg van de Zomer Jazz Fiets Tour, was jarenlang voorzitter en stelde haar huis open voor vrijwilligers en muzikanten. Ter gelegenheid van het 30-jarig bestaan van de Zomer Jazz Fiets Tour interviewde ik haar voor het programmaboekje en zette haar op de foto.
‘Naast mijn keurige wereldje heb ik dit echt nodig’
Ze heeft in al die dertig jaar nog nooit een tour overgeslagen. Maar als je haar vraagt naar haar meest memorabele optreden blijft het stil. ‘Ik ga eigenlijk nooit naar de optredens’, bekent ze. ‘Daar heb ik de rust helemaal niet voor.’ Toch heeft ze heel wat muzikanten voorbij zien komen, maar dan aan haar keukentafel. Jaar in, jaar uit was het huis van Suzanne Rohde en haar man John Dohle het hoofdkwartier tijdens de ZJFT.
Toen ze ermee begonnen, dertig jaar geleden, ging het organiseren van een festival heel anders dan nu. ‘We hadden natuurlijk geen computers en mobiele telefoons. Er moest dus altijd iemand op het hoofdkwartier zijn om de telefoon op te kunnen nemen.’ Het eerste jaar verveelde Suzanne zich dood. ‘Alles ging goed, dus er was niks te doen. Daar zaten we dan, hoofdkwartier te wezen.’ Het tweede jaar begon ze uit verveling maar eten klaar te maken. Een traditie was geboren. Voortaan konden alle vrijwilligers en muzikanten in Garnwerd aanschuiven voor een hapje en een drankje. Tot drie jaar geleden, toen droegen ze het stokje over aan de buren drie huizen verderop.
Maar het is niet alleen vanwege haar kookkunsten dat Suzanne ‘de moeder van de ZJFT’ wordt genoemd. Zij is ook diegene die het festival heeft bedacht. Bij toeval eigenlijk, vertelt ze. Ze zat in Garnwerd in de culturele commissie van de kerk, en daarmee organiseerde ze concerten. ‘De klassieke concerten waren altijd druk bezocht, maar op de jazzconcerten kwamen maar weinig mensen af. Op een dag zag ik buiten allemaal mensen fietsen en wandelen. Ik dacht ineens: zouden we dat niet kunnen combineren met die jazzconcerten?’
Het idee was meteen een succes. Het eerste jaar begonnen ze met een stuk of vijf kerken, en dat werden er al snel meer. ‘Fietsen past bij jazz’, vindt Suzanne. ‘In beide zit een bepaalde spanning, iets onverwachts. Je ziet hier soms bezoekers gierend van de lach naar buiten komen, die hebben nog nooit zoiets gehoord.’
Die spanning is belangrijk voor haar. Het mag niet bureaucratisch of saai worden, dan haakt ze af. Bij de ZJFT geniet ze van de mensen die er rondlopen. De musici, de organisatoren, de vrijwilligers. ‘Het zijn zulke heerlijke mensen. De muzikanten zijn zo gepassioneerd en totaal niet arrogant. En de mensen van de organisatie hebben allemaal iets eigens, iets geks. Naast mijn keurige wereldje van docenten, hoogleraren en kunstliefhebbers heb ik dat echt nodig een keer per jaar.’
Suzanne is inmiddels 71 jaar en gepensioneerd als conrector van een middelbare school in Groningen. Samen met John kocht ze een oude wijnboerderij in de Franse streek Beaujolais. Ze wonen er zo’n vier maanden per jaar. Omdat ze ook daar maar moeilijk stil kan zitten, organiseren ze er wijnwandeltochten. En dat begon eigenlijk net zo als de ZJFT dertig jaar geleden: ‘Ik had gewoon weer zin om iets leuks te gaan doen.’